Toplumun asabı iyice bozulmuş.

Birbirini sevmek için milyonlarca nedeni varken, bulup buluşturup kavga vesilesi üretmeyi becermesinden belli oluyor bu durum.

John Donne,(Hemingway'ın alıntıladığı pasaj) " Ada değildir insan, bütün hiç değildir bir başına; anakaranın bir parçasıdır, bir damladır okyanusta; bir toprak tanesini alıp götürse deniz, küçülür Avrupa, sanki yiten bir burunmuş, dostlarının ya da senin bir yurtluğunmuş gibi, ölünce bir insan eksilirim ben, çünkü insanoğlunun bir parçasıyım; işte bundandır ki sorup durma çanların kimin için çaldığını; senin için çalıyor"  diyor.

Kimi zaman ormanı seyredenler ağaçları gözden kaçırır.

Barış, huzur denilen şeyin devletler, hükümetler, bakanlıklar, uluslararası kuruluşlarla ilgili bir şey olduğu önyargısı hayli yaygındır. Yaygın olduğu kadar da yanlış bir yargıdır bu.

Ülkeler arasındaki ilişkiler barış ortamı temininde zurnanın son deliğidir ... Barış öncelikle aile içinde hoşgörüyle başlar,  komşuya bir merhaba demekle, iş arkadaşlarına selam vermekle devam eder. Nihayet yaşayan tüm insanların büyük insanlık ailesinin kendisiyle eşit birer üyesi olduğu inancıyla neticelenir. 

Savaş isteyen toplum savaşır, barış isteyen toplum ise barış içinde yaşar. Toplum ancak gerçekte istediği kadar huzurlu olabilir... Kavga eden bir toplumda kimsenin huzuru eksiksiz olamaz.

O yüzden yaşadığımız cinnet dalgasının hedefi olarak sırada kim var diye sormanın yararı yok.

Çanlar hepimiz için çalıyor.

***

Adamın biri akşam eve gelmiş, arabasının yerine park eden komşusuyla kavga etmiş, küfürleşmeler falan... Komşuyu öldürmüş.

Trafikte bir otomobil sürücüsüyle motosiklet sürücüsü yol verme kavgasına tutuşmuş. Otomobil sürücüsü aracını motosikletin üstüne sürmüş,  motosiklet sürücüsü yaralanmış...

Okulda arkadaşlarından dayak yiyen genç ağabeyini aramış... Öfkeli ağabey okul basıp öğrencilere saldırmış. Bu da yetmemiş pompalı tüfekle okula girmiş...

Arazi ihtilafı yüzünden iki aile arasında çıkan kavgada silahlar konuşmuş... Her taraf kan deryasına dönmüş. Kadınlar dul... Çocuklar yetim...

Kartopu attı diye öldürülen gazeteci olayı, aracına taş attı diye çocuğu hastanelik eden sürücü, Barda "Yan Baktın" dediği birine kurşun yağdıran adam... Liste uzayıp gider...

Her gün haber bültenlerinde, gazetelerin üçüncü sayfalarında en aptalca  gerekçelerle mezar, hapis ve hastanenin yolunu tutanların haberleri... Dizilerde konuyu dönüp dolaştırıp gez göz arpacık noktasına getiren büyük senarist başarıları...  Bilgisayar oyunlarında kopan kol, bacak, kelleleri hayatın olağan parçası gibi algılamayı vazeden bir kültür... 

Netice ortada... Asaplar bozuk vesselam...

***

Oysa insanoğlu tek başına var olamayan, yaşamak için kendisi gibi binlerce kişiye daha gereksinim duyan bir varlık. Bu yönüyle tüm sosyal varlıklar arasında en sosyal varlık niteliği taşıyor.

Dünyada insanların hepsini toplumdan izole edip doğada yaşamaya zorlasanız, dünya nüfusunun yüzde doksanı on beş gün sağ kalamaz...  Sağ kalanların da bugün bildiğimiz anlamıyla, bir değerler manzumesini de bünyesinde taşıyan, büyük insanlığın parçası bir insan olarak kalabileceği şüphe götürür.

Başka insanlar olmadan var olamayan bir varlığın, yaşam amacı olarak başka insanları ökçesinin altında ezme, yoluna çıkanları yok etme dürtüsü taşıması—kim ne derse desin—açıklanabilir değil. Tam tersine, insanlık ailesinin tüm fertlerinin barış, huzur, refah içinde yaşadığını özlemek, kavgasız, gürültüsüz bir dünya için mücadele etme dürtüsü insanoğlunun temel varoluş halleriyle daha uygun gözüküyor.

Aynı zamanda mümkün—mümkün olmalı.