Akşamları, sabahları, gün boyunca takip ettiğimiz haberlerin neredeyse hepsi daha karanlık bir gelecek imasıyla dolu...

Canlı bombalar patlıyor, insanlar ölüyor, çocuklar öldürülüyor, kadınlar şiddete maruz kalıyor. Savaşlar, çatışmalar, bombalar... Arabasının yerine park etti diye komşusunu öldüren insanlar var. Televizyon dizileri problemlerin şiddetle çözüldüğü bir kozmosu daha kabul edilir kılmanın altyapısını hazırlıyor gibi...

Siyasiler birbirlerini gafletle, delaletle, ihanetle suçluyor. Sanırsınız seçmenlerin hizmete memur ettiği insanlar birbirinden tamamen farklı ülkelerin çıkarlarını savunuyor. Her birinin diğerini daha büyük, gayri milli güçlerin projesine hizmet etmekle suçlaması da bu algıyı pekiştiriyor...

Geçim sıkıntısından pompalı tüfeklerle çatılardan ateş açanları mı ararsınız, boş bir tarlaya terk edilen bebeleri mi?

Hepimiz, çocuklarımız için daha mutlu, daha müreffeh bir dünya arzuluyoruz. Bu dünyaya giden ilk adımın kapının önünde miyavlayan yavru kedinin önüne yarım bardak süt koymaktan, sabahleyin komşularımıza, otobüs şoförüne, iş arkadaşlarımıza ta yürekten gülümseyerek selam vermekten geçtiğini bilmeden...

***

İki yıl kadar önce...

Öğretmeni (Nimet İlköğretim'den Metin Yücel, öğretmenler gününü kutluyorum) oğluma bir ödev vermiş... Aile içinde b ir röportaj yapılacakmış. Sorulardan biri "Hayatı nasıl yaşamak gerekir size göre?" diyor.

"Şunu hiç unutma" dedim ona... "Kış geldiğinde kar yağdı diye şikâyet edeceğine git bir kardan adam yap. Yaz geldiğinde hava sıcak diyeceğine git bir deniz kenarına ayaklarını serinlet. Bir kelebeğin üstündeki desenleri incele. Karanlıktan korkuyorsan yorganı kafana çekeceğine git bir mum yak. Yaşamanın güzel olduğunu göreceksin."

"İnsanları daha fazla seveceksin" diye ekledim.

***

Hayata pozitif bakmak yaşamanın anahtarı... Kozmosun tümü kapkaranlık kapanır gibi olduğunda, kendi içine hapis kalmaktansa, zayıf da olsa bir umut ışığının peşinde çıkış yolu aramak...

Ataol Behramoğlu'nun şiirinde anlattığı gibi başını asla eğmeden dimdik durmaktır...

" Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi

Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten

Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne

Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa

Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır

Kopmaz kökler salmaktır oraya

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını

Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin

Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara

Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine

Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına

İnsan balıklama dalmalı içine hayatın

Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar

Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın

Değişmemelisin hiç bir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu

Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle

Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı

Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına

Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:

Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına

Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır

Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana"