Kim olduğunu hatırlayamadığım bir yazarın şöyle bir yazısını hatırlıyorum: "Evlatlarınız aslında sizin değil. Onlar yıllar sonra vermek üzere aldığınız emanetler yalnızca. Onlara evlerinizi verebilirsiniz, ancak fikirlerinizi değil. Onların kendi fikirleri vardır."

Aslına bakarsanız, onca yıl kendi ayakları üzerinde durup bizden bağımsız bir şekilde yaşayabilmeleri için didinirken; o gün –bağımsızlıklarını kazandıkları gün- bizden ayrılıyorlar diye üzülüşlerimiz son derece yaman bir çelişkidir. Bir gün gideceklerini bile bile; bilmesek de öngöre öngöre hayatımızı onlara adamaktan asla çekinmeyiz. Bunun içindir ki sözde yıl boyunca okul içinde gösterdiği performansı yansıtan kâğıt parçalarına –karnelerine- bakarken hayati önem taşıyan bir çizelgeye bakıyormuş izlenimine kapılırız.

Karnede getirilen düşük notların yüksek notlar gibi aynı çocuk için icat edildiğini düşünmeden kıyametleri kopartır, boş yere çocuğumuzun bizden korkmasına yol açarız.

İnsan hiç korktuğu bir şeyi sevebilir mi? Peki, düşük not almadan not yükseltmenin hazzı yaşanabilir mi?

Bu 2 soru üzerine "düşünmenizi" istiyorum.Yanıtları almadan çocuğunuzun karnesine bakmamanız dileğiyle... Mutlu bir yaz tatili olsun.

Gözde Dural

PSİKOLOG

DUY-AN ÖZEL EĞİTİM