En az beş tanıdığın sosyal medyada "Bir yıl nasıl başlarsa öyle gider" özdeyişinin çeşitlemeleri üzerinden yeni yılı karşıladığını teşhis ettim. Bu doğruysa yandı gülüm keten helva. Bu yıldan da hayır beklemek zor.

Zira 2016 yılı cenazelerle bitti, 2017 yılı da cenazelerle başladı. Önce İstanbul'da ünlü bir gece kulübüne yapılan saldırıda 39 kişinin öldürülmesinin şokunu yaşadık. Yılın ilk mesai gününe ise önceki dönem Ereğli Belediye Başkanı Ruhi Cöbekoğlu'nu son yolculuğuna uğurlayarak başladık. Her birinin mekanı cennet olsun.

Güncelde ağırlığını hissettiren konular, o toplumun sosyal psikolojisini oluşturmakta önemli bir rol oynar. 2016 yılında her sabah, her akşam haberleri izlemeye başladığımızda, neredeyse her bültende yer alan şehit cenazeleri veya onların yakınlarının dramlarına ilişkin haberler, günlük yaşamın rutinine dönüşmeye başladı. Arada kalan zamanlarda da Ereğli'de, Zonguldak'ta son yolculuğa uğurladığımız tanıdıkları konuştuk. İşte GMİS Yöneticisi Hakkı Arslan, Ressam Mehmet Ali Özbaşakçı... Gazeteci arkadaşımız Yalçın Kasapoğlu... Şu an aklıma gelmeyen belki onlarca kişi...

Bunca ölüm arasında, günleri tespih gibi arka arkaya dizerek yaşayıp gitmek kolay iş değil. Bir tarafımız hüzün hep... Yağmur Atsız'ın şiirindeki gibi.

"çözülen bir yün yumağı

akıp giden günlerimiz

mezar taşlarından suskun

telaşsız sessiz sitemsiz

savrulan yapraklar gibi

akıp giden günlerimiz

cenaze törenlerinde

telaşsız sessiz sitemsiz"

***

Eskiden haber bültenlerinde onulmaz hastalıklardan kurtulanları, on yıl çocuk hasreti çektikten sonra dördüz sahibi olan aileleri, ağaçlarda mahsur kalan kedilerin itfaiye marifetiyle kurtarılışına dair haberler görürdük. Yaşamın küçük, güzel yönleriydi bunlar. Her gün doğan güneş gibi, bir sonraki güne, haftaya ve yıla umut beslememizin vesileleriydi hepsi.

Her geçen gün cenaze ve ölüm haberleriyle iç içe geçtiğimiz günlerden beri yaşama azmini teşvik eden bunun gibi haberler işitemez olduk. Belki bunlar yine oluyor ama havadaki ölüm kokusu öyle ağır ki, farkına varamıyoruz. Yaşamı fark edemeyecek kadar yan yana yürümeye alıştık ölümle.

Yine de çocuklar doğuyor, okula başlıyor, karne günleri kurdeleli, simli işaretler getiriyor. En ağır karanlığı ufacık bir mumun dağıttığı gibi, tomurcuğunda kızıllığını gösteren bir gül goncası bile en ağır ölüm atmosferini dağıtıverir yeri geldiğinde. Zira yaşam, bize verilmiş bir armağan ve doğal olarak onu en iyi şekilde değerlendirme fırsatını arayan, farkında olmadığımız bir yönümüz de var. Güzel şey yaşamak. Yaşanacak son bir gün kalmış gibi sevinçle yaşamak gerek her günü.

Nazım'ın şiirinde sözünü ettiği gibi...

"Yaşamak ne güzel şey

Anlayarak, bir usta, kitap gibi

Bir sevda şarkısı gibi

Bir çocuk gibi şaşarak yaşamak...

Yaşamak birer birer ve hep beraber

İpekli bir kumaş dokur gibi

Hep bir ağızdan sevinçli sevinçli bir destan okur gibi"