Mesleğinin pek çok erbabı gibi Hıraç Arslanyan da kuyumcu bir aileye doğmuş. Ustası aynı zamanda amcası Hagop Arslanyan. Aşkla bağlı olduğu zanaatıyla tanışması ise, 1975 yılında Kapalıçarşı'nın en özel mekânlarından biri Zincirli han'da olmuş. Bir yandan lise eğitimine, tatillerde de mesleki eğitimine devam etmiş; ardından yurtdışında Viyana, Köln, Amsterdam, Brüksel, Paris gibi farklı yerlerde sanatına dair teknik ve vizyonunu geliştirip 1986'da kendi atölyesini açmış. Cağaloğlu'ndaki atölyesinde Doğu-batı sentezini yaratan takılar üretmeye başlamış. Yıllar içinde kendi sanatını oluşturan Arslanyan , 2008'de ise kuyumculuk sanatını yaşatmak ve bu sanat dalında kuşaklar arası köprü olabilmek amacıyla tecrübelerini aktardığı Mahrec Sanatevi'ni kurmuş. Özellikle değerli bir objeyi değerli maden ve taşlarla bezeme ustalığı olan 'murassa' çalışmalarıyla öne çıkan Arslanyan, murassanın Osmanlı Saray Sanatları içinde işçiliği ve üretimi en zor çalışmalardan biri olduğunun altını çiziyor. "Osmanlı"da murassa sanatı Zergeran bölüğü tarafından üstlenilmişti. Zergeran bölüğü kuyumculuğun çeşitli dalları olan sade, mine, cila, yaldız, ocak, mıhlama, ajur, sıvama, döküm(kum), savat ve tombakta ustalaşmış sanatkârlardan oluşur. Bugün bu zanaat dallarının birçoğu kaybolmaya yüz tuttu ya da yok oldu. Burada yapmış olduğumuz naçizane işlerle, geleneksel kıymetli murassa sanatını yaşatmaya çalışıyoruz. (kaynak: www.ngdergi.com)

 15 Kasım 2014, Trt Haber'de izlediğim program üzerine mini bir araştırma yaptım. Nesilden nesile devrolan ne varsa onlardan bir bölümdü. Ne değerlidir oysa çıraklıktan ustalığa geçişe ait yıllar. Hele bir de unutulmaya yüz tutmuş meslekler hala yaşıyorsa ve onunla karşılaşmanın dayanılmaz ağırlığı.

Kıymetli murassa sanatı ve onun yaşatılmaya çalışılması. Kim bilir kaybolan meslekleri ne kadar hatırlarız, hangi nesle aittir bu hatırlamalar..Atalardan kalma deriz eski, değerli eşyalarımıza. Ve o eşyaların yeniden ele alınarak mücevherlerle süslenerek günümüze uyarlanması. Etkisi oldukça yüksek olan ve değeri murassa sanatıyla paha biçilemez bir hale dönüşen bu yolculuğun özeni bir mühür gibi aklıma kazındı. Arslanyan, kıymetli bir objeyi kıymetli eşyalarla süsleme sanatını küçük yaşlarda sanatın tozunun yutulmasına bağlıyor. Genç yaşta usta oluyorsunuz diyor. Çırak, kalfa, usta misali. Kendi kendini ıspatlamak gibi bir şey. Tezgâhın her bölümü ise ayrı bir düzenek. Enfes öğrencinin nasıl nasıl asistan, doçent, yan doçent, profesör oluyorsa bizimki de o şekilde diyor meslek dilinden bir uzantıyla. Şimdi ise çırak bulamıyoruz. Murassa kıymetli bir objeyi kıymetli taş ile süslemenin atalarından kalma olduğunu, objelerinin sunuma hazırlanması yolunda ise çok ekonomik olmadığından bahsediyor. İşçiliğin zor oluşu, emekçilik ve madeni var yaptığı işte. 10-15 bine gelen imalata talep olduğunu ancak bunun da büyük bölümünün geçmişine değer veren toplumumuz olduğunun altını çiziyor. Murassa sanatının 5-6 ayrı dalının olduğunu ve bu sanatı yapabilmek için tüm bölümlerinin bilinmesi gerektiğini söylüyor. Yoksa yapamazsınız. Her bir dalı ayrı bölüm tamamlayıcısı. Trt Haber'de Erkan Turan unutulmaya yüz tutmuş murassa sanatının kapılarını araladı. Umarız 21. Yüzyılda unutulmaya yüz tutmuş mesleklerde çırak bulmak kolaylaşır ve bu meslekler uzun yıllar yaşar.