Ölene üzülüyoruz. Ağlıyoruz, ağıtlar yakıp kahrediyoruz yaşama. Doğan bebeğe seviniyoruz, kutlamalar yapıp sevincimizi paylaşıyoruz orda burada. Aslında tam tersi olmalı belki de gidene sevinmeliyiz. Bu bozuk dünyanın çilekeşinden kurtuldu diye. Mutlu olmalıyız aslında aramızdan giden kişi şanslı sayılmalı, artık üzülmeyecek, ağlamayacak, bu gün kim kuyumu kazar diye düşünmeyecek. Elektrik su faturası ödemeyecek. Şehit haberlerine ağlamayacak, çocuk tacizlerine tanık olmayacak, kiracı ise her ay kira ödemekten kurtuldu. Ev sahibi ise tadilattan yırttı artık. Trafikte stres yok. Bir yere yetişmek geç kalma korkusu, yaz sıcakları kış soğukları doğal gaz faturaları. Arkadan konuşup yüze gülenlerle uğraşmayacak mesela, komşusu yüksek sesle dinlediği müzikten rahatsız edemeyecek.

Ya yeni doğana ne demeli. Hoş geldin çilekeş dünyanın bozuk düzenine. Artık sende bizdensin büyüdükçe sıkıntıların ve dertlerin de büyüyecek, önce okul maratonuyla başlayacak çilen sonra iş bulabilme sınavları, ardından ay sonunu getirebilmek için oradan kıs buradan kıs derken bir ömür geçmiş.

Şimdi ne yapalım. Ölene sevinip yeni doğana üzülelim mi? Yapamayız ki çünkü biz insanız, bir kalbimiz var, vicdanımız, duygularımız, gidenin ardından üzülüp gözyaşı dökeriz. Onun için dualar ederiz. Mezarına çiçekler koyarız. Ardından güzel anıları paylaşırız. Gözümüz şahit olur kulağımız duyduklarımızı, kalbimiz de anıları zinde tutar. Tıpkı Cemal Süreya'nın şiirinde anlattığı gibi.

ÜSTÜ KALSIN

Ölüyorum tanrım

Bu da oldu işte.

Her ölüm erken ölümdür

Biliyorum tanrım.

Ama, ayrıca, aldığın şu hayat

Fena değildir...

Üstü kalsın...

Bugün kaybettiğimiz gazeteci ağabeyimiz Yalçın Kasapoğlu'na Allah tan rahmet diliyorum. Mekânın cennet olsun şekerim.