Şair, şiirinde kendi olabilmeyi başarabiliyorsa, okuruyla da bir yerlerde buluşabilecektir. İşte o zaman, şairin kendi içine yaptığı yolculukta, okur kendini de bu yolculuğa dahil etmiş olur. Birlikte aldıkları yol, ruh hallerinin şiirde kesişmesidir. Ancak kendine özgülüğü ile dünyaya bakış meselesi olan, şiir yazma eylemine girişenlerin gücü, yazdıkları şiirin gücü kadardır. Okurun, şiir serüvenine ortak olma isteğini uyandıran bu etkin güç ise, imge alanları yaratarak kendi iklimi, sınırları, koşulları, yeteneği ve çabası içinde olan şairin, okura soluduğu hayattan kesitler sunması, kendilerine ait olduğuna inandıkları bir coğrafyadan seslenerek, okurun gözündeki dünyaya ayna tutması ve onun dilinden konuşmaya başlamasıyla doğru orantılıdır. Dil haritamız, duygu haritamız ne kadar sağlam çizilirse o denli meşakkatli bir işin içindeyiz demektir.

Şiir, kendinden çıkıp gerisin geri kendine dönmektir bana göre. İster anlaşılır olun, ister kapalı, ister bireysel ister toplumsal isteklerle yazılsın ya da benim düşünceme göre, oluşturmaya çalışılan üst dil hepsini harmanlamaktan geçer ki yazdıklarınızın bir ruhu olsun istiyorsanız eğer vakitlerden bir vakit okurla buluşmaktan bahsedilebilir. Duyarlılığımızı gözler önüne serme fırsatını da yakalamış olursunuz.